Otobüse el sallayan bir kadın gibi hissediyordum artık. Fakat el sallayışım kadının ahmaklığından kaynaklı, taşıta karşı hidrolik bir hareket değil. Otobüsün içindeki ve benim bulunduğum semalardan ayrılan bir bireye yapılıyordu sanki bu eylem. Bense beklenenin ve kadının aksine bunun bilincindeydim. Veda etmenin mental yolla gerçekleşmesinin bir sonucuydu bu.ve zihnim onun bizden gidişinin biletini yırtıyor, dudaklarıma batan bıyıklarını traş etmeye bile yeltenmiyor. Muavine yalvarıyorum… Muavine dua ediyorum, “Umarım şöför kaza yapar.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder